Wyrzucony do lasu, tylko dlatego, że urodził się niechciany…

A wszystko dla tego, że się urodziły. I żaden z nich nic więcej nie zawinił…

To nie będzie historia, taka jak zwykle. Bo w tej historii, jestem świadkiem cierpienia tego maleńkiego biedactwa. Gdy znajdę chwilę czasu, podczas codziennego zabiegania i mnóstwa pracy przy naszych podopiecznych, chodzę biegać- tak dla samej siebie, aby choć na chwilę wyobrazić sobie świat mniej okropnym, niż jest w rzeczywistości… albo często w ogóle o nim zapomnieć.

Będąc już ponad sześć kilometrów od ostatniego domu, w środku lasu, przy ścieżce zobaczyłam leżącego kota- od razu podbiegłam do biedactwa, które nie uciekło przede mną, tylko spoglądało z przerażeniem- ciekawe, czy ten maluszek myślał, że będę jak jego wcześniejszy właściciel i również wyrządzę mu krzywdę i zadam ból…

Ostrożnie wzięłam kotka na ręce, z czułością patrząc, czy nie ma on widocznych obrażeń. Widać było, że jest obolały. Ale jeszcze bardziej potwornie wystraszony.

Otuliłam go dłonią, starałam się pogłaskać i troszkę uspokoić to tak szybciutko bijące serduszko. Wtedy kotek położył na mojej dłoni swoją łapkę. Przełknęłam łapczywie powietrze- nie dość, że jakiś ludzki potwór wyrzucił to biedactwo do lasu, jeszcze wcześniej musiał się nad nim znęcać, bo maleństwo było potwornie wystraszone, a przerażenie z oka nie znikało… kot jest w złym stanie.

To nie są sporadyczne historie . A rzeczywisty koszmar tysięcy kotów, które zamykane w szczelnych kartonach, topione w workach, przyduszane i wyrzucane do lasu, najczęściej konają w nim w ogromnych męczarniach- z głodu, pragnienia, poszarpania przez inne zwierzęta.  Człowiek wymyśla sposoby, nawet te najbardziej bolesne i okrutne, by taki kot, nie miał nawet szans na ratowanie się.

I tak jednorazowo ginie nawet kilkanaście kotów, czasem kilkadziesiąt- pisze się o tym w wiadomościach, przestrzega zwykłych ludzi- ale to nie zwykli ludzie, tacy jak my- to te bestie, ludzkie gnidy, które i tak najczęściej pozostają niewinne, zapewniają takie piekło bezbronnym istotom.

Wróciłam do fundacji. I tak, ze łzami w oczach. Bo wciąż  obraz takiego pokrzywdzonego biedactwa mną wstrząsa, choć takie koszmary widziałam już tyle razy. Nie potrafię się przyzwyczaić do widoku skrzywdzonych zwierząt. Po prostu w moim sercu, nie ma miejsca na pogodzenie się z ich takim losem…

Kotek musi przejść przez pełną diagnostykę weterynaryjną.  Weterynarz, leczenie, odrobaczenie, zaszczepienie i utrzymanie to 1600 złotych.

Kochani, jeżeli możecie, pomóżcie mi zająć się tym biedactwem, któremu dotyk człowieka kojarzy się tylko z bólem- a strach z smutnych oczek wciąż nie znika, przeżyte cierpienie nie blaknie…

Mniej serce i tym sercem patrz na drugą istotę, tym bardziej ta mocno zależną od ciebie…